– ‘Σε ποια σχολή είσαι;’
– ‘Στην πληροφορική, στο Α.Π.Θ.’
– ‘Αλήθεια; Είμαστε στο ίδιο κτίριο!’
– ‘Γιατί εσύ που είσαι;’
– ‘Στο βιολογικό, 2ο έτος.’
‘Συνάδελφος’ μου ψιθύρισε η γυναίκα μου και με κοίταξε με νόημα. Χωρίς να μιλήσω, κοίταξα τα δύο παιδιά στα διπλανά καθίσματα, τα οποία προτού καλά-καλά ξεκινήσει το τραίνο, άρχισαν να γνωρίζονται. Εκείνος αμήχανα προσπαθούσε να συνεχίσει τη συζήτηση, εκείνη ακολουθούσε με προσποιητή χαλαρότητα. Μέχρι να φτάσουν στη Θεσσαλονίκη, είχαν μπροστά τους κάτι λιγότερο από πέντε ώρες ώστε να γνωριστούν, να αποφασίσουν αν συμπαθούν ο ένας τον άλλο και, φυσικά, αν θα ξαναβρεθούν ποτέ. Ίσως αυτές να είναι οι πέντε πρώτες ώρες μιας ιστορίας που θα λένε στους φίλους τους χρόνια μετά. Ποτέ δεν ξέρεις.
Έπιασα τον εαυτό μου να πηγαίνει πίσω στο χρόνο, στο δικό μου δεύτερο έτος. Πότε πέρασαν κιόλας εικοσιένα χρόνια; Πότε ήρθαν κι έφυγαν (ή και έμειναν) όλοι αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι μικρές και μεγάλες στιγμές; Ξανακοίταξα δίπλα και στις δύο νεαρές αυτές μορφές είδα το μέλλον. Γέλια και δάκρυα. Συναντήσεις και αποχωρισμούς. Αγουροξυπνήματα και μεθυσμένα ξενύχτια.
Ανακάθισα στη θέση μου και χάθηκα σε σκέψεις. Πλησίαζε η σημερινή μέρα. Δεν μπόρεσα να μην κάνω το συσχετισμό. Πενηνταεπτά άνθρωποι, φίλοι, συγγενείς, γείτονες, σύντροφοι, δύο χρόνια πριν έπαψαν βίαια να ονειρεύονται, να αναπνέουν, να ζουν. Και όλες αυτές οι ζωές χάθηκαν αναίτια κι άφησαν πίσω τους οδύνη, πόνο, θυμό και κυρίως κενό. Πενηνταεπτά ζωές, έργα τέχνης που είχαν την ατυχία να μείνουν σε έναν μισοτελειωμένο καμβά.
Στράφηκα ξανά στα παιδιά. Ένιωσα πως είναι αδιανόητο να έχουν την ίδια μοίρα. Γιατί ο μικρός δευτεροετής βιολόγος είναι εγώ και εγώ εκείνος. Και τώρα είναι η σειρά του. Να ζήσει τα επόμενα όμορφα, δύσκολα, ξέφρενα, κουραστικά, ονειρικά εικοσιένα χρόνια μέχρι να βρεθεί στη δική μου θέση στο τραίνο. Του το χρωστάω να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου ώστε να του δώσω μια ουσιαστική ευκαιρία. Σε αυτόν και σε όλα τα παιδιά που είναι ακόμα ζωντανά. Το χρωστάω και στις πενηνταεπτά αυτές ψυχές. Να μην ξεχαστούν. Να γίνουν τα χρώματα σε ένα νέο καμβά, γεμάτο από όλους εμάς, γεμάτο ζωή.
Στη μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών, την 28η Φεβρουαρίου 2023.
Δημήτρης Τσίκνας